เรื่องราวของฉัน

[Raksngbs]

เราเป็นคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆพวกเราเป็นคนขี้อาย ไม่มีความมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากสหายแล้วก็คนรอบข้าง จนเราไม่อยากไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมที่สุดเพราะเหตุว่าครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวนับเป็นเวลาหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ เราเริ่มคิดว่าไม่มีใครต้องการเราเลย เพียงพอถึงตอนปิดภาคการศึกษาพวกเราเริ่มมีลักษณะเหม่อลอย พูดน้อย มิได้สนใจคนรอบข้าง ทุกๆวันเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานอาหาร พวกเราอยู่อย่างงั้นต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาที่นานๆ แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่แบบงี้ เรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมใจพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแต่ก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่เก็บงานจนมีความรู้สึกว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนเราบอกอาจารย์ว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนกระทั่งแทบร้องแต่ว่าเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนก็พากันหัวเราะพวกเรา จากนั้นพวกเราก็ไม่เคยรู้ควรจะทำเช่นไรกับชีวิต กระทั่งปัจจุบันนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]