ฝึกหัดเดินลำพังถ้าเกิดไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Ailie662]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากมายเพียงแค่นั้น

ราวกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็หล่นออกจากมือมากมายเพียงแค่นั้นที่ควร

ถนอมควรรู้ถนอม เพราะเหตุว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นบางทีอาจเป็นของมีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และเสียใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกห่อเ.่ยวถ้าอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเหอะแต่ว่าเมื่อร้องจนสาแก่ใจแล้ว ก็ต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกครั้งให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนฝูงหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำเป็นต้องศึกษาที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้ฟูมฟาย

สักเพียงใดเนื่องจากมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัว ก็เลยอย่ า ไปมุ่งหวังว่าจะมีคนใดกันดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าใครคนหนึ่งไร้คุณค่าพอเพียงให้คุณถนอม ก็จำเป็นต้องฝึกหัดปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกหัดทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา

ควรศึกษาที่จะสรรเสริญคนที่ความรู้ความเข้าใจ แล้วก็ถ้าเกิดคุณรู้สึกว่าตนเองสู้บุคคลอื่นเขามิได้อย่ า

ได้น้อยเนื้อต่ำใจ เนื่องจากว่าคุณ ก็เป็นคนเดินดินเหมือนคนอื่นๆปกติ

พ่อแม่คือผู้ที่รักและหวังดีต่อคุณมากที่สุด

อย่ า คิดถึงท่านเฉพาะตอนขาดเงิน อย่ า คิดว่าในสายตาบิดามารดา คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ว่าไม่สงส ารบิดามารดาหรอ ที่มีลูกไม่เคยรู้โตสักครั้ง

ไม่มีอะไรอย่างเดิม

เพราะเหตุว่าทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปทุกเมื่อทุกนาที อย่ า เอากระบวนการเก่าๆมาแก้ปัญหา คนสองคน

รักกันบางทีอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา อย่ า มัวแต่รำพัน อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

วิถีทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ต้องศึกษาที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่บุคคลอื่นไม่ได้พึงพอใจคุณดังเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

เพราะเหตุว่าทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเ ดินเช่นเดียวกัน ไม่มีใครเดินเดินคู่คุณไปจนกระทั่ง

ปลายทาง อย่ า ให้คนใดผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็นทั้งหมดใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของมนุษย์ ถือกำเนิดขึ้นจากการรังเกียจที่จะอยู่เพียงลำพัง
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/